Δυο άτομα πέφτουν θύματα απαγωγής, κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο, χωρίς φαγητό ή νερό. Τα μονά πράγματα στο δωμάτιο είναι ένα τηλέφωνο και ένα όπλο με μια σφαίρα. Το τηλέφωνο έχει μόνο ένα σκοπό, να πει στους δυο ανθρώπους ότι, είτε θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς , αρκεί να υπάρχει μοναχά ένα άτομο στο δωμάτιο, μόνο τότε η πόρτα θα ανοίξει. Η επιθεωρητής Helen Grace και η ομάδα της , αρχίζουν ένα κυνηγητό για να βρουν τον δολοφόνο που αφήνει το ζωντανό θύμα πίσω του γεμάτο ένοχες , μέχρι να βρεθεί ένα ακόμα θύμα. Πρέπει κάτι να υπάρχει που συνδέει τα θύματα …

Γρήγορη και ενδιαφέρουσα ανάγνωση (αφού αποφάσισα να το ξανά ξεκινήσω αυτή την φορά όχι τις ώρες που θέλω να κοιμηθώ γιατί με έπαιρνε ο ύπνος.)

Δεν ήταν ιδιαίτερα  προβλέψιμο αλλά θύμιζε αρκετά το «Σε βλέπω». Δεν σου δίνει περιθώριο να προβλέψεις ποιος θα είναι τελικά ο δολοφόνος μέχρι τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, μου άρεσε ο τρόπος γραφής και οι εναλλαγές στους χαρακτήρες.  

Το ωραιότερο για μένα είναι ότι σε βάζει στο μυαλό του δολοφόνου κατά την διάρκεια της αστυνομικής έρευνας. Σου δίνει στοιχειά για το θύμα, τον δολοφόνο και την ιδία την επιθεωρήτρια, το μόνο πράγμα που μου φάνηκε περίεργο και σε μπερδεύει είναι κάπως τα χρόνια πλαίσια, για παράδειγμα στα τελευταία  κεφάλαια όταν αστυνομία βρίσκει ότι το θύμα αγνοείται για κάποιες μέρες και το επόμενο κεφάλαιο σου μιλάει για το θύμα που αγνοείται μοναχά για μια μέρα.

Σε κάποια  σημεία θεωρώ ότι το παρατραβούσε η συγγραφέας κάπως, έχοντας φτάσει στην σελίδα 300 να σκέπτομαι «πες μας επιτέλους ποιος είναι!!» Αλλά από την άλλη θεωρώ το τέλος κάπως βιαστικό. Αυτό που σίγουρα δεν περιμένεις είναι ότι το πρώτο θύμα θα πεθάνει γρήγορα, και ποσά ακόμα θα ακολουθήσουν τα πάντα όμως ξεκαθαρίζουν προς το τέλος.

 Θα ήθελα να γνωρίσω βεβαία κάποιους από τους χαρακτήρες σε βάθος και μου το χάλασε κάπως.

 Η περιγραφή γενικότερα είναι για γερό στομάχι και το πώς σκέπτονται τα θύματα και θύτης καταπληκτικά γραμμένο.