Friendship, What?
4:05:00 μ.μ.
Ήθελα να γράψω για την φιλια πολύ καιρό, το σκεπτόμουν, το
επεξεργαζόμουν, αναρωτιόμουν εάν θα μπορούσα να βάλω λέξεις στην σωστή σειρά,
εάν θα μπορούσα να μεταδώσω στο «χαρτί» αυτά που πραγματικά αισθάνομαι.
Η λέξη φιλιά για μένα δεν είναι μοναχά μια λέξη, είναι πραγματικά τόσα
πολλά, είναι συναισθήματα, σχέσεις , αγάπη και πράξη. Φοβερό έτσι;
Δεν νομίζω ότι υπήρξα τυχερή σε αυτόν τον τομέα, σίγουρα όχι
γιατί δεν έκανα προσπάθεια γι αυτό. Θα αναφέρω αρκετά παράδειγμα από σχέσεις-
φίλιες που έχουν συμβεί σε έμενα παρακάτω, αφού πω κάποια πράγματα που θέλω τόσο
πολύ εδώ και καιρό.
Ο κόσμος υποφέρει από μοναξιά. Ίσως να έχει «καταστραφεί» από αυτήν. Και δεν
αναφέρομαι στους ανθρώπους που επιλέγουν την μοναξιά και χάνονται από
επιλογή. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που
είναι μονοί, και δεν έχουν καν την
δυνατότητα να το αναγνωρίσουν , ακόμη και αυτούς που αισθάνονται μονοί αλλά
έχουν πραγματικούς φίλους γύρω τους; Η μήπως όχι; Μήπως τους έχουν αλλά
επιλέγουν, λανθασμένα ίσως, να δώσουν χρόνο σε κάτι άλλο τελικά; (θα φτάσω εκεί
σε λίγο).
Η πιο συχνή σκέψη που κάνουμε όλοι είναι, « Μα δεν είμαι μονός/μονή,
γνωρίζω τόσους ανθρώπους, περισσότερο από όσους μπορώ να διατηρήσω επαφή, αυτή
είναι η αλήθεια.»
Δυο φορές στη ζωή μου, μου έχει συμβεί να είμαι σε παρέα με ανθρώπους
που θεωρούσα κοντινούς μου, ίσως και αυτό που ονομάζουμε πολλές φορές, «οι καλύτεροι
μου φίλοι/ κολλητοί» Να μου λένε όλοι πως έχουν περάσει σε διακοπές ή το
πρόβλημα τους, και να περιμένουν από μένα την στήριξη που περιμένεις από έναν
φίλο την επιβράβευση, ή την οικειότητα
και όταν το λαμβάνουν αυτό από μένα, προχωράμε παρακάτω… Όταν λοιπόν
καθόμουν εκεί και άκουγα και σκεπτόμουν,
«κάτσε ένα λεπτό περίμενε, έμενα δεν θα με ρωτήσεις πως είμαι; Δεν θα το σκεφτείς καν;».
Και κάπως έτσι
έφτανε η στιγμή που ενώ είχαν μοιραστεί τα εσώψυχα τους μαζί μου, κανένας δεν
ρώτησε για έμενα Ποτέ.
Αλήθεια τώρα σοβαρά; Συνήθως εσύ είσαι αυτή [Έλενα] που κανονίζεις και λες , « Έλα να πάμε εδώ,
έλα να πάμε εκεί , θέλω να σε δω, πως είσαι;»
ακόμα και μου «λείπεις» γιατί
κάποιους από αυτούς τους νιώθεις «οικογένεια» και κανένας δεν σε ρωτάει , ούτε
καν του περναει από το μυαλό «πως είσαι;»
Σίγουρα θες καλύτερους φίλους!
Μα είχα φίλους , δεν μου έλειπαν οι φίλοι. Η μοναξιά που
ένιωθα δεν ήταν επειδή δεν είχα φίλους, ήταν επειδή ουσιαστικά δεν με
«έβλεπαν».
Παράδειγμα «κάκου» φίλου Νο1
Είμαι 17 χρονών είναι η μέρα Σάββατο μεσημέρι, και ακούγεται
το τηλέφωνο, πάω το σηκώνω και στη γραμμή είναι τότε, ένας από τους
«καλυτέρους» μου φίλους – τότε- να με βρίζει με τόσο αισχρά λόγια που δεν θέλω
καν να αναφέρω και να μου λέει ότι εγώ είπα πράγματα γι αυτόν (που φυσικά και
δεν ίσχυαν ) και ότι είμαι ψεύτρα και τα λοιπά. Όταν τον ρώτησα γιατί τα λέει
αυτά και ποιος του τα είπε, μου ανέφερε το όνομα της τότε «φίλης» και την ζήτησα στο ακουστικό.
Και την ακούω να με βρίζει και ζητώντας της το λόγο για όλα όσα
είπε σε μένα στους άλλους, μου είπε, ότι επειδή με αγαπανε όλοι ενώ έχω το πρόβλημα
υγείας που έχω και εκείνην την αφήνουν μονή της όταν εγώ τους καλώ για καφέ,
και δεν είναι δυνατόν οι πάντες να με αγαπούν. Τότε το μόνο που είπε ο 17 εαυτός
μου ήταν , ότι έχει θέμα και πρέπει να το λύσει και ότι εκείνη επιλεγεί να μην
έρχεται επειδή ζηλεύει, και το έκλεισα.
Αυτή ήταν και η πρώτη σφαίρα που «έφαγα» από «φίλους.» 3
χρόνια αργότερα όταν όλα αποκαλύφθηκαν, ο άνθρωπος αυτός – ο τότε κολλητός- με
πλησίασε για να μου ζητήσει συγγνώμη.
Δέχτηκα την συγγνώμη του, αλλά του εξήγησα ότι, δεν θέλω γύρω μου
ανθρώπους που αμφιβάλλουν για μένα, και το τι είδους φίλη είμαι όταν το έχω αποδείξει,
και τέλειωσε η ιστορία εκεί.
Παράδειγμα κάκου φίλου Νο 2
« Φίλη» 15 ετών ,(δηλαδή από το σχολειό) στην όποια, όποτε με χρειαζόταν ήμουν πάντα εκεί,
της έλυνα – ίσως- κάθε πρόβλημα που μπορεί να είχε και μπορούσα να βοηθήσω ή να
συμβουλέψω ακόμα εάν είχα κάτι καλό να πω, που θα βοηθούσε, που σχεδίαζα πάρτι
για τα γενέθλια της, ή την άκουγα στο τηλέφωνο να κλαίει και σηκωνόμουν 4 η ώρα
το πρωί να πάω σπίτι της, παρόλο που δούλευα το πρωί , γιατί είχε πρόβλημα, όποτε με χρειαζόταν
! και ενώ είχα σημάδια ότι δεν ήταν εκεί
για μένα ποτέ, όχι για να μου διοργανώσει γενέθλια ή να μου πάρει δώρα ή οτιδήποτε,
να είναι όμως εκεί.
Πάντα ήμουν μονή, σε οτιδήποτε συνέβαινε στη ζωή μου.
Για κάποιον
λόγο δεν την «αντιμετώπιζα» ποτέ, στο σημείο να πω « Hey είμαι και εγώ
εδώ!»
Και φτάσαμε σε ένα σημείο που ήρθε
μια στιγμή που μου ζήτησε « αποδείξεις» για κάτι στην ζωή μου , που ουσιαστικά
δεν την αφορούσε. Μια φιλιά της όποια εκείνη ποτέ δεν ήταν μέρος, γιατί θεωρώ,
ότι επιτρέπεται να έχουμε και άλλους φίλους -και αυτή είχε άλλους φίλους ποτέ δεν
την κατέκρινα γι αυτό- αλλά επειδή δεν
έτυχε να μοιραστώ, (γιατί δεν ήθελα, και στην τελική, ίσως να μην την αφορούσαν
) σημεία της άλλης μου φιλίας, ήμουν ξαφνικά ψεύτρα (yet again) και έπρεπε να αποδείξω
για άλλη μια φορά ποια είμαι, και συγκεκριμένα σημεία αυτής της φιλίας.
Και όση
ώρα μου έλεγε ότι ξέρεις άλλη φίλη, της απέδειξε ότι «μπλα μπλα μπλα για certain points of her life» έπρεπε να κάνω και εγώ
το ίδιο, και εγώ από την άλλη σκεπτόμουν πόσες φορές έχω επαναλάβει τα ιδία και
τα ιδία, και ότι δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν, και βασικά δεν θα έπρεπε
καν γιατί με ξέρει, ή μάλλον έτσι νόμιζα. Και αυτό ακριβώς είπα.
Προσπερνάμε όμως αυτό το
γεγονός, συμβαίνει σε έμενα κάτι αρκετά
σοβαρό στο όποιο φυσικά όταν ζήτησα την στήριξη της, μου είπε ότι δεν μπορεί
γιατί έπρεπε να είναι με τον γκόμενο.
Και εγώ σκέφτηκα οκ, Αρκετά!
Κάποια στιγμή που βρεθήκαμε μου ζήτησε συγγνώμη που δεν ήταν εκεί για μένα,
(που πρώτη φορά στη ζωή μου ζήτησα στήριξη ε; συνήθως είμαι πολύ οκ στο να τα αντιμετωπίζω
όλα μονή μου) της είπα ένα αδιάφορο οκ, την κοίταξα στα μάτια και είπα μέσα
μου, «είναι η τελευταία φορά που με βλέπεις στη ζωή σου, δεν μου αξίζει αυτό»
και το έπραξα.
Μια φιλία αναπτύσσεται όταν και οι δυο έχουν 3 συγκεκριμένα στοιχειά
(κατά την γνώμη μου)
Να μπορείς να νιώθεις
αυτήν την φιλική οικειότητα , ασφάλεια και ότι ο άλλος είναι εκεί. Δεν το ένοιωσα αυτό. Και δεν νομίζω ότι είμαι μονή
. Και έρχομαι και αναρωτιέμαι ποσό ικανοποιημένοι είμαστε από τις φίλιες που δημιουργούμε;
Γιατί εγώ σίγουρα δεν ήμουν/ είμαι. (το δουλεύω ακόμα)
Δίνω και θέλω
να παίρνω το ίδιο. Με συγχωρείτε εάν ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι κακό
να παραδεχτούμε, όλοι μας ότι διψάμε πραγματικά για να βρισκόμαστε ουσιαστικά ο
ένας με τον άλλον και να δημιουργούμε δεσμούς. Όποτε λογικά σκεπτόμενη , ουσιαστικά
δεν ισχύει το πόσους ανθρώπους γνωρίζω – « έχω» - στην ζωή μου , αλλά να μάθουμε
να αναπτύσσουμε σωστές και καλύτερες φίλιες μεταξύ μας.
Πως ακριβώς αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη ;
1.
Το πρώτο από όλα είναι να είσαι θετικός:
πόσες φορές έχεις σκεφτεί ότι οι περισσότεροι
άνθρωποι γύρω σου σε εκμεταλλεύονται και σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα και ότι δεν προσφέρεις αρκετά; Σε μια φιλία τι
είναι αυτό που ουσιαστικά αποζητούμε;
Θέλουμε να νιώθουμε χαρά , θέλουμε να νιώθουμε
καλά.. Αυτό φυσικά έρχεται μετά από πράγματα που μοιραζόμαστε μεταξύ μας που μας
κάνουν να γελάμε, πράξεις αγάπης και στήριξης, καλοσύνης και έκφρασης αυτής, αποδοχή,
και ευγνωμοσύνη.
Φυσικά και δεν μπορούμε όλη την ώρα να είμαστε
χαρούμενοι, πρέπει να νιώθουμε την ασφάλεια ότι μπορούμε να μοιραστούμε συναισθήματα
που ίσως μας κάνουν να κλάψουμε και θέλουμε να μπορούμε να έχουμε έναν ώμο να κλάψουμε χωρίς να μας κατακρίνουν για
τα δάκρυα.
2.
Σταθερότητα : Όλοι γνωρίζουμε διαφόρους ανθρώπους
στη ζωή μας, , ανθρώπους που φυσικά και είναι θετικοί και χαρούμενοι και μας μεταφέρουν
τέτοιου είδους συναισθήματα αντίστοιχα , δεν κρατάμε με όλους όμως «σταθερές» επαφές.
Σταθερότητα για μένα, σημαίνει επαφή, ο χρόνος που περναω με τον άλλον και οι αναμνήσεις
που χτιζω μαζί του. Έτσι γνωριζόμαστε, έτσι
αποκτούμε εμπιστοσύνη και αισθανόμαστε ασφαλείς με το να μοιραστούμε, δεν φοβόμαστε
και δεν αναρωτιόμαστε.
3.
Να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας :
Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί ευάλωτοι αλλά δεν είχαμε ποτέ κανέναν να μας ακούσει
χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας προδώσει/πληγώσει;
Όταν είμαστε ευάλωτοι, μοιραζόμαστε και δεν
μιλαω μόνο γι αυτά που μας πληγώνουν ,τις ανησυχίες ή τα προβλήματα , αλλά και τις
επιτυχίες μας , τα όνειρα μας, κάποια από τα σχεδία μας, και να μπορούν να αισθανθούν
χαρούμενοι για μας χωρίς- το ρίσκο της δεύτερης σκέψης -(ζήλεια) που συνήθως αρκετοί
μπορεί να αντιμετωπίζουν. Την ικανότητα
να μπορούμε να ζητήσουμε αυτό που χρειαζόμαστε από τον άλλον. Γιατί στην τελική θέλουμε να νιώθουμε ότι μας αγάπανε, άρα αυτό συμβαίνει όταν ο άλλος μας ξέρεις μας
βλέπει και είναι εκεί και μπορούμε να μοιραστούμε μαζί του.
Αυτή θεωρώ είναι η βάση για οποιαδήποτε σχέση.
Ουσιαστικά λοιπόν η μοναξιά που νιώθουμε
δεν είναι επειδή δεν έχουμε αρκετούς ανθρώπους στην ζωή μας, είναι να μπορούμε
να ξεδιαλύνουμε ποιοι τελικά είναι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούμε
να είμαστε όλα αυτά τα τρία μαζί.
Όταν λοιπόν δουλεύουμε με τον εαυτό μας πρώτα,
αυτά τα τρία μπορούμε να τοποθετήσουμε κάποιους ανθρώπους στην λίστα «πραγματική
φιλία» και κάποιους άλλους να τους μετακινήσουμε στην λίστα «γνωστός» γιατί δεν
προσφέρουν και δε μας δίνουν την δυνατότητα και εμάς να προσφέρουμε αυτά τα τρία
μαζί.
Μια φιλία που να μπορείς να νιώθεις ότι ο άλλος
σε βλέπει, αισθάνεσαι ασφαλής μέσα σε αυτήν και δεν φοβάσαι να μοιραστείς.
Πόση στήριξη και αγάπη πραγματικά έχεις;
6 σχόλια
Από παραδείγματα άλλο τίποτα... Η φιλία είναι πολύ σπάνια να βρεθεί, και η αλήθεια είναι πως χρειάζεται πολλή δουλειά για να χτιστεί μια τέτοια σχέση.. Εμπιστοσύνη, σταθερότητα, ειλικρίνεια... πόσα από αυτά είναι εύκολο να δείξουμε σε κάποιον; Δεν ξέρω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σου πω με μεγάλη ειλικρίνεια πως οι φίλοι που είχα, ήταν ουσιαστικά τα άτομα που έκανα παρέα και οκ ήμασταν λίγο πιο κοντά... δηλαδή 2-3 άτομα (σε διαφορετικά πλαίσια ο καθένας από αυτούς) που μοιραζόμασταν στιγμές και μυστικά, αλλά το θέμα είναι... ποιους από αυτούς είχα επιλέξει συνειδητά; Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως αυτά τα άτομα "έτυχε" να τα γνωρίσω και να κάνω παρέα και να έρθουμε κοντά, αλλά μετά από πολλά χρόνια ήταν αδύνατο να παραβλέψω πόσο με εκνεύριζαν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα τους ή της συμπεριφοράς τους. Τι εννοώ... εννοώ πως πολλές φορές θεωρούμε κάποιον φίλο μας και περνάμε πολύ χρόνο μαζί του (κι ίσως αυτή η σχέση διαρκεί πολλά χρόνια), αλλά κάποια στιγμή ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αλήθεια και ίσως αυτό που πραγματικά είναι αυτοί οι άνθρωποι να μην μπορούμε να το αποδεχτούμε, να μη μας αρέσει και να θέλουμε κάποιον που να ταιριάζουμε περισσότερο σε κάποια θέματα...
Πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι να γνωρίζουμε εξ αρχής τι ιδέες έχει αυτός ο άνθρωπος, τον τρόπο σκέψης του και την κουλτούρα του, ώστε να ξέρουμε εάν θα μπορούμε να επικοινωνούμε ουσιαστικά σε κάποιους τομείς και όχι να υπάρχει χάσμα.. αλλά και να είναι διατεθειμένες και οι δύο πλευρές να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο και δοσοληψία σε αυτή τη σχέση.. Πράγμα πολύ δύσκολο δηλαδή..
Τυχεροί όσοι έχουν αληθινούς φίλους!
Το θεμα ειναι οτι αυτο ειναι το δυσκολο κομματι να γνωριζεις εξ αρχης.. Συνηθως δεν γινεται γιατι σας εννονουν 2-3 πραγματα και μετα απο καιρο ανακαλυπτεις οτι αυτα δεν ειναι αρκετα. Τυχεροι δεν λες τιποτα.. εγω απο τα παιδικα μου χρονια δεν εχω κρατησει κανεναν.
ΔιαγραφήΠιστεύω οτι,καταρχάς,ο πρωτος και καλύτερος φίλος μας πρεπει να ειναι ο εαυτός μας.Ετσι ψάχνουμε τον δεύτερο καλυτερο.Συμφωνω μ'οσα λες,πολλοί οι γνωστοί,λίγοι οι φιλοι,ειδικα στις γυναικείες φιλίες γίνεται λιγο χαμός.Εμείς οι άντρες είμαστε πιο σταθεροί σ'αυτο το θέμα,όχι οτι δεν υπαρχουν και σ'εμας κρούσματα σαν αυτά που αναφερεις.Το βασικό για μένα ειναι να υπάρχει αποδοχή και σεβασμος του ενος απο τον αλλο και όχι αυτό που λεει η παροιμία "Η οικειότητα τρέφει την περιφρόνηση."Οσα χρονια κι αν ξέρω κάποιον,αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να τού φερομαι με απαξίωση επειδή "υπάρχει θάρρος μεταξύ μας."Πρεπει να είμαι απέναντι του σωστός,όπως θέλω να ειναι κι αυτος.Αυτό πιστεύω ειναι το κλειδί.Απο'κει και πέρα,αφού υπάρχει κατανόηση και σεβασμός,όλα βρίσκονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήμωρε και οι δυο καλα τα λεμε.. αλλα ποιος θα μας δωσει δικιο.
ΔιαγραφήΌλες οι σχέσεις είναι δύσκολες. Έτσι και η Φιλία που τα τελευταία 6 χρόνια(;) πιστευω σε αυτήν. Πριν ΟΧΙΙΙΙ! «κάτσε ένα λεπτό περίμενε, έμενα δεν θα με ρωτήσεις πως είμαι; Δεν θα το σκεφτείς καν;». εντάξει όλοι μας το έχουμε πει. Πρέπει να δεχόμαστε τα καλά και τα λιγότερα καλά των Φίλων μας. Απλώς και εκεί χρειάζεται να μην περνάμε την κόκκινη γραμμή και πάει στην εκμεταλλευση. Οι Φίλοι (που συνήθως οι αληθινοί είναι 2 το πολύ 3, παραπάνω δεν νομίζω) πρέπει να ακούνε, να σε στηρίζουνε, να σε αφήνουν και στην ησυχία σου αν το χρειάζεσαι, να σε μαλώνουν όταν πρέπει και όχι να σου χαιδεύουν τα αυτιά... Επίσης βασικό! να μην σε σχολιάζει πίσω από την πλάτη σου ούτε μισή φορά σε κάποιον άλλον. Αν το κάνει άθελα του, τότε οκ, διαφορετικά δεν κάνει για Φίλος. Με απλά λόγια τους ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ και έχουμε την πλήρη ευθύνη αν τελικά μας κάνουν αληθινά ή όχι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω ακομη ειμαι δισπιστη και φταινε τα οσα περασα, ενω δινω τον εαυτο μου! Δυσκολα βρισκεις αληθινους φιλους.
Διαγραφή