O Άνθρωπος που με έκανε αυτό που είμαι..
5:30:00 μ.μ.
Το δανείστηκα από τη σειρήνα , γιατί δεν έχω κάτι διαφορετικό να πω για φέτος, πρώτη φορά, που δεν νιώθω διαφορετικά, ώστε ο ίδιος άνθρωπος να γίνει καινούργια ανάρτηση
Ήσουν ο άνθρωπος που με έκανε αυτό που είμαι, που με στήριζε από τα πρώτα βήματα μου, που με έμαθε να είμαι δυνατή, να μην δείχνω τις αδυναμίες μου (άσχετα αν δεν τα καταφέρνω πολύ καλά σε αυτό τελευταία) να αγαπώ με όλη μου την ψυχή ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, να είμαι ευγενική και να έχω κατανόηση για όλους τους ανθρώπους. Ήσουν η δύναμη μου, τα φτερά μου, το στήριγμα μου, η καλύτερη μου φίλη , και ο άνθρωπος που με ένα βλέμμα θα καταλάβαινε εάν είμαι καλά ή όχι.
Ο άνθρωπος που θα σκότωνε για χάρη μου, και δεν θα με άφηνε ποτέ να πάθω κανένα κακό. Που μου έδωσε τα πάντα και μου είπε να προσέχω την καρδιά μου, και να είμαι δυνατή σε ότι και να συμβαίνει, που με έκανε «σκληρή» γιατί αλλιώς δεν θα επιβίωνα σε αυτόν τον κόσμο. Ήσουν ο άνθρωπος που με έμαθε να αγκαλιάζω τον εαυτό μου, να μην έχω ανασφάλειες.
Ο άνθρωπος που με έμαθε άξιες, και ηθική.
Μου λείπει ο πρωινός καφές της Κυριακής, να με λες ηλίθια επειδή κάθομαι και στενοχωριέμαι για ανθρώπους που δε με καταλαβαίνουν αλλά αργότερα στη ζωή θα μετανιώσουν με έχασαν. Είμαι αυτή που δυστυχώς μεγάλωσε απότομα και αναγκαστικά σε ταλαιπώρησε στα πρώτα χρόνια της ζωής της.
Είμαι Αν όχι ολόκληρη το κομμάτι σου, σίγουρα το μισό σου.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ όλο και περισσότερα χαρακτηριστικά σου επάνω μου. Η διάφορα μας νομίζω είναι ότι εγώ ίσως να μην έχω μάθει ακόμα τόσο καλά να κρύβω τις ευαισθησίες μου.
Μου λείπει η επίμονη σου στα δικά μου «δεν μπορώ» και oι τσαντίλες σου όταν σου έλεγα ότι δεν θέλω να χορέψω. Το κούνημα του κεφαλιού αντί για απάντηση.
Σου χρωστάω μια τεραστία συγγνώμη, και ξέρω πως πλέον είναι πολύ αργά, αλλά εάν υπάρχει παράδεισος και η ψυχή σου κάνει βόλτες εκεί πάνω και με βλέπει. «Συγγνώμη» Ξέρεις πολύ καλά το λόγο.
Ήθελες πάντα να είμαι ασφαλής, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Δεν ξέρω εάν θα τα καταφέρω ποτέ. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι θα προσπαθήσω.
Συνεχίζω να λέω ότι, αισθάνομαι πιο μεγάλη από την ηλικία μου.
Ήσουν ένας άνθρωπος που ήταν δύσκολος να τον «διαβάσεις» δύσκολος να σε αγαπήσει αλλά εάν σε αγαπούσε, σε αγαπούσε για πάντα.(Αυτό το κληρονόμησα) παρά-πολύ ευαίσθητος αν και δεν το έδειχνε ποτέ. Και βοηθούσες τον κόσμο χωρίς καν να σου ζητηθεί βοήθεια.
Μάλλον και αυτά τα πηρά από εσένα. Ήσουν ένας άνθρωπος που θα λείψει από αυτόν τον κόσμο.
Για όλα όσα του πρόσφερες και ας μην φάνηκε ποτέ.
Ήσουν ο άνθρωπος που πάντα θα του ανήκουν όλα όσα είμαι, και όλα όσα έχω, που θα ήθελα να έχω διπλά μου, σε κάθε μου βήμα, και θα ήθελα να τα ζήσουμε μαζί. Χέρι –χέρι όπως όταν με μάθατε να περπατώ.
Θα μου λείπεις πάντα.. Σ’ αγαπω πολύ..
Η κόρη σου..
Ήσουν ο άνθρωπος που με έκανε αυτό που είμαι, που με στήριζε από τα πρώτα βήματα μου, που με έμαθε να είμαι δυνατή, να μην δείχνω τις αδυναμίες μου (άσχετα αν δεν τα καταφέρνω πολύ καλά σε αυτό τελευταία) να αγαπώ με όλη μου την ψυχή ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, να είμαι ευγενική και να έχω κατανόηση για όλους τους ανθρώπους. Ήσουν η δύναμη μου, τα φτερά μου, το στήριγμα μου, η καλύτερη μου φίλη , και ο άνθρωπος που με ένα βλέμμα θα καταλάβαινε εάν είμαι καλά ή όχι.
Ο άνθρωπος που θα σκότωνε για χάρη μου, και δεν θα με άφηνε ποτέ να πάθω κανένα κακό. Που μου έδωσε τα πάντα και μου είπε να προσέχω την καρδιά μου, και να είμαι δυνατή σε ότι και να συμβαίνει, που με έκανε «σκληρή» γιατί αλλιώς δεν θα επιβίωνα σε αυτόν τον κόσμο. Ήσουν ο άνθρωπος που με έμαθε να αγκαλιάζω τον εαυτό μου, να μην έχω ανασφάλειες.
Ο άνθρωπος που με έμαθε άξιες, και ηθική.
Μου λείπει ο πρωινός καφές της Κυριακής, να με λες ηλίθια επειδή κάθομαι και στενοχωριέμαι για ανθρώπους που δε με καταλαβαίνουν αλλά αργότερα στη ζωή θα μετανιώσουν με έχασαν. Είμαι αυτή που δυστυχώς μεγάλωσε απότομα και αναγκαστικά σε ταλαιπώρησε στα πρώτα χρόνια της ζωής της.
Είμαι Αν όχι ολόκληρη το κομμάτι σου, σίγουρα το μισό σου.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ όλο και περισσότερα χαρακτηριστικά σου επάνω μου. Η διάφορα μας νομίζω είναι ότι εγώ ίσως να μην έχω μάθει ακόμα τόσο καλά να κρύβω τις ευαισθησίες μου.
Μου λείπει η επίμονη σου στα δικά μου «δεν μπορώ» και oι τσαντίλες σου όταν σου έλεγα ότι δεν θέλω να χορέψω. Το κούνημα του κεφαλιού αντί για απάντηση.
Σου χρωστάω μια τεραστία συγγνώμη, και ξέρω πως πλέον είναι πολύ αργά, αλλά εάν υπάρχει παράδεισος και η ψυχή σου κάνει βόλτες εκεί πάνω και με βλέπει. «Συγγνώμη» Ξέρεις πολύ καλά το λόγο.
Ήθελες πάντα να είμαι ασφαλής, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Δεν ξέρω εάν θα τα καταφέρω ποτέ. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι θα προσπαθήσω.
Συνεχίζω να λέω ότι, αισθάνομαι πιο μεγάλη από την ηλικία μου.
Ήσουν ένας άνθρωπος που ήταν δύσκολος να τον «διαβάσεις» δύσκολος να σε αγαπήσει αλλά εάν σε αγαπούσε, σε αγαπούσε για πάντα.(Αυτό το κληρονόμησα) παρά-πολύ ευαίσθητος αν και δεν το έδειχνε ποτέ. Και βοηθούσες τον κόσμο χωρίς καν να σου ζητηθεί βοήθεια.
Μάλλον και αυτά τα πηρά από εσένα. Ήσουν ένας άνθρωπος που θα λείψει από αυτόν τον κόσμο.
Για όλα όσα του πρόσφερες και ας μην φάνηκε ποτέ.
Ήσουν ο άνθρωπος που πάντα θα του ανήκουν όλα όσα είμαι, και όλα όσα έχω, που θα ήθελα να έχω διπλά μου, σε κάθε μου βήμα, και θα ήθελα να τα ζήσουμε μαζί. Χέρι –χέρι όπως όταν με μάθατε να περπατώ.
Θα μου λείπεις πάντα.. Σ’ αγαπω πολύ..
Η κόρη σου..
0 σχόλια