(Το κάνω αναδημοσίευση από την σειρήνα, γιατί μου λείπει ώρες - ώρες το είδος εκείνης της γραφής, το τότε και γιατί ίσως, έχω ανάγκη να την νιώσω και το λέω χωρίς φόβο άλλα και χωρίς πάθος)

Όταν έρχεται κάνει συνήθως θόρυβο, εκκωφαντικό θόρυβο, και μετά ακούς τις στάλες του.

Έρωτας και πάθος.Ένας τέλειος, εξαιρετικά ηλεκτρισμένος αγωγός που χώνεται στα αβαθή του, είναι και στα έγκατα του μυαλού. Με σκοπό να παίξει το μυαλό μέχρι τελικής πτώσης και να το κάνει ρετάλι.

Το μυαλό είναι ο αρχών και όταν μπερδεύεται στα δίχτυα του, μένει αβοήθητο, ανοχύρωτο σε συνθήκες πολέμου. Ποιος θα επικρατήσει;

Η καρδιά έχει άλλη αντανακλαστική συμπεριφορά. Η καρδιά λαβώνεται. Τραυματίζεται, ξεριζώνεται, πεθαίνει αλλά παράλληλα θίγεται, προσβάλλεται και διαγράφει.

Το μυαλό προσπαθεί να συγκρατηθεί, να υπάρξει αγέρωχο στις σφαίρες ευτυχίας στις στάλες του πόθου, όταν λοιπόν χτυπηθεί δεν το αφορούν αξιοπρέπειες. Αρκείται στο τίποτα, ταπεινώνεται χωρίς να δίνει δεκάρα, καταλήγει αφελής διαπραγματευτής της ευτυχίας του, με τα ξεροκόμματα που του έδωσαν και που την ονόμασε αγάπη αλλά την αγάπη που έδωσε ποτέ δεν την πηρέ πίσω.

Στον άνθρωπο που ονόμασες έρωτα, πόθο, αγάπη..

Ο μάγκας τελικά μήπως είναι αυτός που κρατά την δύναμη του για την πάρτη του και δεν την μοιράζει δεξιά και αριστερά;

Καλά οπλίζεσαι με σιγουριά πριν στραβοπατήσεις. Πριν ξεγελαστείς. Η ανάγκη κάνει τον κόσμο να γυρίζει.

Όταν ήμουν μικρή κάποιος μου είχε πει, ότι για να βρεις το κλειδί της ευτυχίας πρέπει να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου. Κάποιος άλλος ότι για να την βρεις πρέπει να πονέσεις και μέσα από τις γρατσουνιές να αναδυθείς και μετά με όλη σου την δύναμη να κολυμπήσεις στα νερά του έρωτα. Όποιος και αν είναι και όπως και αν ονομάζεται. Και εγώ από την άλλη είχα διαβάσει κάποτε στα χρόνια που πέρασαν, τον Μιλαν Κουντερα να λέει πως η ευτυχία είναι η προσμονή της επανάληψης της στιγμής. Η στιγμή όμως, η ιδία ακριβώς στιγμή, με τα ιδία ακριβώς συναισθήματα και την ιδία ακριβώς ένταση είναι αδύνατον να την ξανά ζήσω όπως ακριβώς την ένιωσα τότε, είναι αδύνατον να την οσμίζομαι και να την περιμένω με την ιδία προσμονή, ίδιους όρους, ιδία αίσθηση. Πάντα θα είναι διαφορετική εάν και εφόσον υπάρξει τελικά. Θα μένει προσμονή που θα είναι κάτι σαν έρωτας, κάτι σαν ευτυχία.

Δεν θέλω να υπάρξω ανάγκη, Θέλω να υπάρξω επιλογή, μοναδική. Στα μάτια του να καθρεπτίζομαι μοναχά εγώ. Και στην καρδιά του τα λόγια μου να ακούγονται μελώδια πρωτόγνωρη.

Θέλω την αγάπη που δεν πήρα ποτέ. Από αυτόν που θα ξέρει πώς να την μοιραστεί.

Μια ψυχική ένωση- μια αμοιβαιότητα.

Ευτυχία..